Η αρχιτέκτονας του έργου, Σοφία Τσιράκη, και ο επιβλέπων αρχιτέκτονας Τάσος Μπίρης θυμούνται τις ιδιαίτερες δυσκολίες που αντιμετώπισαν στην προσπάθεια τους να καθορίσουν το καινούργιο κτίριο σε σχέση με την έκθεση γλυπτών στον εσωτερικό χώρο καθώς και με το ολοζώντανο αλσύλλιο που το περιβάλλει εξωτερικά:

​
“Ο καθορισμός της ορθής σχέσης του εκθεσιακού χώρου γλυπτικής με το κατάφυτο πάρκο που υπάρχει ακριβώς απέναντι του δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Αρχικά θεωρήθηκε ως “αυτονόητη” η κατά το δυνατόν μεγαλύτερη οπτική επαφή του πρώτου με το δεύτερο, ένα τόσο σπάνιο (και πολύ ζωντανό) κενό ενταγμένο στον πυκνοδομημένο ιστό της πόλης. Τελικώς όμως προτιμήσαμε το όριο του προς το πάρκο να είναι πολύ περισσότερο αδιαφανές παρά διαφανές, με ελάχιστα (και πολύ ειδικά ως προς το μέγεθος και τη μορφή τους) ανοίγματα.  Να ορίζει ο εκθεσιακός χώρος (εξωτερικά και κυρίως εσωτερικά) ευκρινώς το σχήμα του με ισχυρά στοιχεία καθαρών τοίχων, που λειτουργούν και ως επίπεδα ανάδειξης των γλυπτών. Να στρέφει έτσι την προσοχή κυρίως προς τα μέσα, εστιάζοντας την στα έργα τέχνης και όχι σε εξωτερικές φυγές και θέες.​

​

Η παρουσία της έκθεσης προς το πάρκο τονίζεται συμβολικά με ένα ασυνήθιστο στρογγυλό παράθυρο που προκαλεί την περιέργεια των περαστικών, “κρύβοντας” με το αμμοβολημένο κρύσταλλο του τα συμβαίνοντα στον εσωτερικό χώρο.  Με μεγάλη ανησυχία παρουσιάσαμε την πρότασή μας στο ζεύγος Χρανιώτη, τους  εργοδότες μας και πολύ κοντινούς συγγενείς του γλύπτη. Και τούτο γιατί είμαστε βέβαιοι ότι θα προτιμούσαν το αντίθετο από αυτό που είχαμε κάνει. Δηλαδή, η έκθεση να προβάλλεται έντονα προς το πάρκο.

Ω του θαύματος, η αντίδρασή τους δεν ήταν η αναμενόμενη. Αποδείχθηκαν ένθερμοι – και καλά διαβασμένοι - υποστηρικτές του εσώστροφου χώρου με πολύ λίγα έως καθόλου ανοίγματα!  Μας υπενθύμισαν μάλιστα ότι ο ίδιος ο αείμνηστος Σοφιαλάκης δούλεψε όλα του τα γλυπτά στο αυστηρό, ερμητικά κλειστό λαϊκό κτίσμα που προϋπήρξε στην ίδια θέση που σήμερα βρίσκεται η νέα πολυκατοικία, με μοναδική οπτική αναφορά προς την μικρή εσωτερική αυλή του.  Και τούτο γιατί όπως έλεγε, το πάρκο δεν τον άφηνε να συγκεντρωθεί και να δουλέψει με την ησυχία του.

Να λοιπόν ένα καλό δίδαγμα :
Οι “αυτονόητες βεβαιότητες” πολλών (ιδιαιτέρως όσων είναι έξω από τον χορό) περί του πρακτέου στην αρχιτεκτονική, πολύ συχνά δεν συμπίπτουν με ο,τι πραγματικά ξέρει, θέλει και χρειάζεται εκείνος που ‘χορεύει’ καθημερινά εντός της...”