Έργο και Συνεισφορά 



 

Ο Σοφιαλάκης συμμετείχε σε όλες τις Πανελλήνιες Καλλιτεχνικές Εκθέσεις από το 1940–1975, με πολλές τιμητικές διακρίσεις για το έργο του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό[39][40][41][42] και συνέχισε να έχει έντονο παραγωγικό έργο καθ’ όλη την δεκαετία του 1980. Η δημιουργική του ορμή επεκτάθηκε σε πέντε δεκαετίες, όπου μέσα σε αυτές διαπραγματεύτηκε μια πλήρη γκάμα φιλοσοφικών και εικαστικών μοτίβων και θεμάτων.



Αν και πολλά από τα έργα του ήταν προτομές κατά παραγγελία, η αγάπη του Σοφιαλάκη για τα παιδιά,[43] τα οποία αποτελούσαν συχνά θέμα των έργων του, αποτυπώνεται στα έργα Μωρό με Σκούφια​ (1943), Ο Μικρός Δεσμώτης (1946), Μητέρα και Παιδί (1947), Τα Δίδυμα (1947) και Μητρότητα (1952), έργα που τον κατέστησαν αριστοτέχνη στην απόδοση της νηπιακής μορφής στο μάρμαρο.[44]



Η μεγάλη του αφοσίωση όμως ήταν προς την Ελληνική μυθολογία η οποία κατέχει την πρωταρχική θέση επί του συνολικού του έργου.  Ο Οδυσσέας, υψηλό ανάγλυφο εκ Πεντελικού μαρμάρου δωρήθηκε, από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, στη Βασίλισσα Σοφία της Ισπανίας (τότε Πριγκίπισσα Ελλάδος) το 1962 με την ευκαιρία του γάμου της,[45] ενώ η χαρακτηριστική του τεχνοτροπία μικρογλυπτικής στο μάρμαρο με στοιχεία Ελληνικής μυθολογίας, προσέλκυσε συλλέκτες από όλο τον κόσμο, με πολλά έργα του να εκτίθονται σε μουσεία και να αποτελούν μέρος ιδιωτικών συλλογών στη Στοκχόλμη, στην Κοπεγχάγη, στο Όσλο, στο Κάϊρο, στη Φρανκφούρτη, στη Βιέννη, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στο Σίδνευ, στην Κορέα, και στις Ηνωμένες Πολιτείες.[46][47][48]





​

Νίκος Σοφιαλάκης: Ο Δάσκαλος του Κλασσικού Ρεαλισμού​



Ο Νίκος Σοφιαλάκης θεωρείται ένας από τους επιγόνους της Αρχαίας Ελληνικής Γλυπτικής Παράδοσης.  Η βασική γραμμή της γλυπτικής του είναι αναμφίβολα ο ανθρωποκεντρισμός και η ανθρώπινη μορφή, το κυρίαρχο στοιχείο των καλλιτεχνικών του αναζητήσεων.



Ο Σοφιαλάκης συνέθεσε δύο χαρακτηριστικούς τύπους στην τέχνη του, οι οποίοι έφεραν την επιρροή, τόσο του μεγάλου δασκάλου Μπονάνου, όσο και του καθηγητή του στη Σχολή Καλών Τεχνών, Τόμπρου. Από τον πρώτο, έμαθε τις τεχνικές γλυπτικής που χαρακτηρίζουν τη σχολή Κανόβα, κατά την οποία είχε εκπαιδευτεί ο Μπονάνος. Από τον δεύτερο, ανακάλυψε τη μοντέρνα ώθηση στο στυλ του Μαγιόλ, κοντά στον οποίο είχε μαθητεύσει ο Τόμπρος, κατά την διάρκεια των σπουδών του στο Παρίσι. 



Ο μοναδικός κλασσικός ρεαλισμός του Σοφιαλάκη εκφράζεται μέσα από όλες του τις συνθέσεις με απόλυτη συνέπεια στην ιδέα ότι το κλασσικιστικό ιδεώδες μπορεί να είναι σύγχρονο ακόμα και στον 20ο αιώνα και να διεγείρει και να συγκινεί.