Για μισό αιώνα, το ‘άντρο ιδεών’ του καλλιτέχνη υπήρξε ένας λιτός χώρος όπου κάθε γωνία, κάθε γραμμή εκδήλωνε τον σκοπό για τον οποίο είχε δημιουργηθεί.  Το ορθογώνιο, ασβεστωμένο κτίσμα με την εσωστρεφή τάση παρείχε την αναγκαία μόνωση και έλλειψη περισπασμών που απαιτούσε η δημιουργικότητα του καλλιτέχνη. Τα εσωτερικά τοιχώματα με την δενδροστοιχία των οπορωφόρων δένδρων της Κρητικής γης τον συνέδεαν καθημερινά με την ιδιαίτερη πατρίδα του.  Η ανοιχτή σκεπή του ιδιόμορφου αυτού κτίσματος εξέθετε τα πάντα στον ζεστό Αττικό ήλιο, που τόσο αναδεικνύει τη λάμψη του μαρμάρου. Από τα σκαλιστά πλακάκια των διαδρόμων στον κήπο, μέχρι και τις «κριγιαρίσιες» κουδούνες που κρέμονταν από τις κληματαριές, το κάθε τι εκπροσωπούσε τον καλλιτέχνη που μεγαλουργούσε μέσα στον σεμνό αυτό χώρο.

Το ατελιέ του Νίκου Σοφιαλάκη ήταν επιμελώς διαμορφωμένο ώστε να ‘θωρακίσει’ την ευαισθησία του Δασκάλου και να λειτουργεί ως ‘καταφύγιο’ για το καλλιτεχνικό του όραμα.  Μέσα σε αυτό, ονειρεύτηκε και πραγματοποίησε τα πιο περίφημα του έργα μέσα σε αυτό, μαθήτευσαν στο πλευρό του και εμπνεύστηκαν από αυτόν άπειροι μαθητές όπως ακριβώς είχε μαθητεύσει και ο ίδιος στο πλευρό του δικού του δασκάλου, τον Γεώργιο Μπονάνο. Η αισθητική του ατελιέ, λοιπόν, προοριζόταν αμιγώς για την λειτουργία του ως ιερό χώρο δημιουργίας, έμπνευσης αλλά και μάθησης. Την ευαίσθητη πολυπλοκότητα του εσωτερικού χώρου ισορροπούσε η σχεδόν δωρική απλότητα του εξωτερικού χώρου, εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο το κλασσικό ρητό που τόσο αγαπούσε ο Σοφιαλάκης – το “παν μέτρον άριστον”.

Με τον θάνατο του Δασκάλου το 2002, η οικογένεια μας αφιερώθηκε στην πραγματοποίηση της επιθυμίας του να παραμείνει συγκεντρωμένο το έργο του σε μια «μουσειακή – ιδιωτική συλλογή» που θα μπορούσε να την επισκέπτεται ελεύθερα ο κόσμος και έτσι να μένει το κοινό σε διαρκή επαφή με το έργο του. 

​

Η φιλοδοξία αυτή, όμως, δεν ήταν εύκολη υπόθεση, καθώς απαιτούσε μια διαφορετική αισθητική για να διαπραγματευτεί τις δομικές – και πάνω από όλα – λειτουργικές απαιτήσεις του καινούργιου χώρου.